De avonturen van Babi Rambutan

< Terug

kortweg (biggetje) Bu Bu

Geschreven door Donata van der Goorbergh
Concept en illustraties door Charles Stephan

Deel 1: Hoe het allemaal begon

Het begon allemaal diep in het groene, groene oerwoud waar de lucht trilt van een intense, vochtige warmte die planten, bloemen en dieren de meest wonderlijke en prachtige vormen en kleuren geeft.

Op een dag wandelde Meis Melati, het kleine boszwijntje ter grootte van een durian (tropische vrucht), door het woud en zoals ze vaak deed, vlijde ze zich ook nu neer onder de oude Rambutanboom. Hier pelde Meis Melati's moeder altijd de gevallen rambutans voor haar, die zij dan samen opaten. Een rambutan is een harige, stekelige roodbruine vrucht met van binnen smaakvol wit, sappig vlees.

Nu was Meis Melati zelf een volwassen zeugje en ze wenste heel graag een eigen biggenkind te hebben. Plotseling begon de oude Rambutanboom te spreken! De zachte, maar doordringende stem klonk duidelijk door het constante zoemen en ruisen van de oerwoudgeluiden heen. De boom sprak een taal die alleen dieren en de overige bosbewoners kunnen verstaan. Alsof hij de stille wens van Meis Melati gehoord had, zei hij: ¨Meis Melati, schrik niet. Ik heb een belangrijke boodschap voor je! Je zult binnenkort een biggenkind krijgen, maar niet zomaar een. Het zal een heel bijzonder biggetje zijn met een speciale gave. Ook zijn uiterlijk zal afwijken van dat wat je gewend bent. Daarom wordt hij je enige kind!¨

Als door de bliksem getroffen bleef Meis Melati luisteren, ook lang nadat de boom was gaan zwijgen. Haar hartje bonsde in haar borst. Ze kon uiteindelijk niet meer de rust vinden te blijven liggen. Er volgden dagen van spannende verwachting. Toen kwam de dag dat Meis Melati instinctmatig naar de oude Rambutanboom liep om daar tussen de afgevallen vruchten te gaan liggen. De geboorte kondigde zich aan!

Wordt vervolgd.

Babi Rambutan, biggetje Bu Bu vanaf mei - juni 2001 te volgen in 't Knorrende Stopcontact en digitaal via DierenNieuws - Dierenverhalen.

Copyright © Stichting 't Gorke