| De avonturen van Babi Rambutan |
kortweg (biggetje) Bu Bu
Geschreven door Donata van der Goorbergh
Conceptueel ontwerp en illustraties door Charles Stephan
Wat er voorafging ...
Nadat de omgeving en de hoofdspelers waren voorgesteld ( Proloog ) begon ons verhaal met deel 1 en werd voortgezet in deel 2 .
Wat er voorafging
Voor Meis Melati het wist, was Bu Bu geboren. Het viel haar
op dat haar biggenkind een wel heel bijzonder uiterlijk had:
hij leek sterk op een rambutan, haar lievelingsfruit. Ook
het karakter van Bu Bu was opmerkelijk en pas te herkennen
na het doorzien van zijn stekelige buitenkant. Maar vele
medebosbewoners moesten niet veel van het biggetje hebben,
laat staan dat ze de moeite namen hem nader te leren kennen.
Zich eenzaam en verstoten voelend trok Bu Bu zich terug in
zijn kleine wereldje, totdat hij opgemerkt werd door de Oude
Tokèh die zich zijn lot aantrok en hem een wonderlijk
geschenk gaf: een bamboefluit. Intussen sprak de
Rambutanboom geen woord ...
Deel 3 - Ongewoon bezoek
Het was net na het warmste gedeelte van de dag, toen Bu Bu en zijn moeder Meis Melati nog lagen te rusten onder de oude Rambutanboom, dat zij plotseling verrast werden door een onverwachte bezoeker. Voorzichtig kwam hij aangeschuifeld en vroeg met een zachte, enigszins gebarsten stem: ¨Mag ik u beiden even storen?¨
Meis Melati veerde meteen overeind en zag een oude hagedis met een wijze, gerimpelde en vriendelijke kop, steunend op een stok voor zich staan. Bu Bu bleef liggen en keek schuw vanuit zijn ooghoekjes naar de vreemdeling. ¨Ik hoorde dat er hier zo'n bijzondere biggenbaby is geboren.¨ begon de gekko, want dat was het.
¨Voor hem heb ik iets meegebracht: een cadeautje om hem wat op te vrolijken en bovenal om hem te vergezellen in zijn eenzaamheid.¨ Bu Bu stond op en liep een beetje verlegen naar voren. Nieuwsgierig keek hij naar de hagedis.
¨Laat ik me eerst even voorstellen.¨ vervolgde deze, ¨Ik ben de Oude Tokèh en heb door mijn lange levenservaring bepaalde inzichten verworven waarmee ik de jonge, onervaren generatie kan helpen. Ik heb gehoord dat Babi Bu Bu hier veel verdriet heeft van de afwijzende houding van onze medebosbewoners. Dat komt ...,¨ de Oude Tokèh draaide langzaam zijn markante kop in de richting van het biggetje, ¨dat komt omdat ze niet verder kijken dan hun neus lang is! Ze missen de helderheid van oog om door en achter de dingen te kunnen kijken!¨
De eerst zo zachte stem klonk nu sterker en bijna verontwaardigd. ¨En er ligt een grote en belangrijke taak op deze jongeman te wachten!¨ Bij deze woorden hief de hagedis een fluit omhoog, die moeder en zoon nog niet eerder opgemerkt hadden.
De Oude Tokèh boog zich voorover naar Bu Bu en sprak op zachtere toon: ¨Hier, jongen, neem deze bamboefluit van mij aan als bemoediging. Laat je niet tegenhouden door enkele kortzichtige dwazen en speel, speel op dit instrument!¨ ¨Maar, maar ...¨ piepte Bu Bu bescheiden, ¨ik kàn helemaal niet spelen op een fluit!¨ ¨Dat dacht je maar!¨ hernam de Oude Tokèh, ¨Probeer het maar eens! Je kan meer dan je denkt!¨
En Bu Bu zette de dwarsfluit aan zijn kleine spitse mondje en hoe het bestond, begreep hij noch zijn moeder: hij ontlokte er zulke lieflijke, heldere tonen aan dat een ieder die het hoorde, wist dat dit niet gewoon was! Het geleek of zijn kleine hoefjes gedreven werden door een onzichtbare kracht ...
wordt vervolgd ...
Copyright © Stichting 't Gorke